Voor biologen uit Wilhelmina's tijd was een watercipres in het park net zo (on)waarschijnlijk als een mammoet of een dinosaurus in de vijver. Een watercipres in het park? Haha, in Jurassic park zeker!

Men wist immers dat de boom was uitgestorven. De metasequoia stond bekend als een miljoenen jaren oud fossiel. Ooit had hij over het hele noordelijk halfrond geheerst. Tot men er in 1941 in Szechuan (Midden-China) toch nog een aantal ontdekte. Met de wortels lekker in de grond.

Om het grondwater van de Reest te drinken wachtte zijn nazaat geen miljoen jaar meer. Sinds 1955 staat hij in het Wilhelminapark. De boom was een geschenk van Vester, de leerlingenvereniging van de Rijks Hogere Burgerschool te Meppel. Oud-leden plantten hem dat jaar op de dag voor kerst. 's Lands oudste nog bestaande leerlingenvereniging vierde in 2015 groots haar eeuwfeest.

Ooit uitgestorven gewaand, maar inmiddels bijna zo gewoon dat je er zomaar langs loopt, of er achteloos onderdoor. Voor je het weet watert je hond er gewoon tegenaan. Toch is dat niet de reden dat hij watercipres heet. In tegenstelling tot 'gewone' coniferen, vindt hij natte wortels fijn. Het park bij de Reest is dus bij uitstek geschikt.

Het zaad van de watercipres was in de jaren veertig wereldwijd al in honderden bomentuinen uitgezaaid. De snelgroeiende reuzenconifeer bleek het in Europa en Amerika uitstekend te doen. De boom krijgt in het najaar een fraaie herfstkleur en laat daarna zijn naalden vallen. Normaal gesproken ook niets voor coniferen!

De mooiste plaats om hem in volle glorie te zien is als je bij het hertenkamp richting de huizen aan de Werkhorst kijkt. Sta je eronder, dan kijk je de volgende keer vast even omhoog … Hoe hoog? Precies 22,5 meter (medio 2019). Dat is – geen gekheid! – exact de helft van de Meppeler toren. Deze toren, voor sommige Meppelers de maat van alle dingen, meet 45 meter. Volgens de boekjes zou de watercipres de Meppeler toren naar de kroon kunnen steken, als hij zou willen. Maar die behoefte heeft hij niet.

Moerascipres
Taxodium distichum
Schuin achter de Watercipres staat de Moerascipres.

Net als zijn tien jaar oudere buurboom en familielid de watercipres, is deze moerascipres ook een geschenk van Vester. Deze cipres werd in 1965 aangeboden bij de start van de feestweek Vijftig jaar Vester. De boom is geplant door de leden van het bestuur.

Afkomstig uit de gematigde tot subtropische moerassen in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Al vanaf de 17e eeuw in Europa ingevoerd en sinds medio 19e eeuw in Nederland.

In de winter zien we dat ook de moerascipres kaal wordt. De moerascipres heeft zogenoemde ademwortels, goed waarneembaar in de oever van de Reest. Dat boven de grond komen doen de wortels van de boom expres. Dit is hun manier om zuurstof te krijgen.

Moerascipressen kunnen 35 meter hoog worden. Deze boom komt tot 20 meter (2019), bijna net zo hoog als de buurboom, de watercipres.